Waarom wordt er niet ingegrepen in Syrie?

Het is al maanden onrustig in Syrië, maar de laatste tijd horen we er minder over. Toch gingen de protesten door en ook het neerslaan van protestanten en het intimideren van burgers. Sinds eind januari protesteren de Syriërs met gevaar voor eigen leven en eisen hervormingen. Volgens persbureau AFP zijn er sindsdien 3.000 Syriërs vermist en 12.000 burgers opgesloten: ongekend. De mensen blijven maar de straat op gaan en nog steeds grijpt de buitenwereld niet in.


Is dat niet raar, want in Libië is de NAVO toch ook bezig met een militaire interventie? De misdaden van het Syrische regime doen écht niet onder voor die van het Libische regime. Zeker niet. De afgelopen dagen werd de stad Hama met tanks binnengevallen. Waarom? Omdat er in de stad geprotesteerd werd tegen de regering van Bashar al Assad. Naar schatting kwamen hierbij honderdzestig mensen om het leven. Het is niet de eerste keer dat de Syrische regering ongenadig hard uithaalt naar protesterende burgers. De steden Homs en Daraa werden al eerder onder vuur genomen. In totaal zijn er nu zo’n 1600 mensen om het leven gekomen.

Vreselijk, maar de rest van de wereld doet maar weinig om het stoppen. Gister en vandaag kwam dan eindelijk de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN) met spoed bijeen. Eindelijk gingen ze over Syrië praten en komen nu misschien met sancties. Tot nu toe vielen die sancties -acties van andere landen om de Syrische regering tegen te werken- wel mee. De Europese Unie (EU) heeft besloten dat Europese landen niet direct wapens aan Syrië mogen verkopen waarmee burgers worden aangevallen. Ook heeft de EU besloten om veel politici en andere belangrijke figuren die president Al-Assad steunen een reisverbod op te leggen. Dat was het wel zo’n beetje.

Nu is ingrijpen ook makkelijker gezegd dan gedaan. Militaire acties kosten onwijs veel geld. De Verenigde Staten hebben een groot geldprobleem door hun torenhoge schulden. Ook Europa heeft niet al te veel geld meer over na het steunen van Griekenland. Hier komt bij dat veel gevechtsvliegtuigen, -helikopters, wapens en natuurlijk soldaten al in Libië ingezet worden. Die kan je niet zomaar, zonder echt resultaat, weghalen en naar Syrië sturen. De strijd in Libië duurt maar voort en het einde is daar voorlopig niet in zicht.

Bovendien is Syrië militair binnenvallen geen appeltje-eitje. Het leger van Syrië is echt enorm groot en sterk bewapend. De kans dat zulke acties op een nog groter bloedbad uitlopen is zeker niet klein. In Syrië leven verschillende bevolkingsgroepen die nu door de onderdrukking van dictator Al-Assad bij elkaar gehouden worden. Als hij door het Westen wordt verdreven is de kans op een burgeroorlog groot.

Een combinatie van een onzekere uitkomst als het Westen ingrijpt en natuurlijk de torenhoge kosten ervan zorgen ervoor dat de Veiligheidsraad van de VN vandaag besloten heeft om niet militair in te grijpen. Wat vind jij? Heb je er begrip voor of of vind je dat het Westen de onderdrukte burgers moet proberen te helpen?

Onze dagelijkse oorlog

Youngmindz

De Arabische Lente begon op 17 december in Tunesië. Groenteverkoper Mohammed Bouazizi stak zichzelf in brand. Hij deed dit uit frustratie over zijn leven en omdat hij geen kansen had op een betere toekomst. Zijn frustraties deelde hij met veel jongeren in zijn land en een massale opstand was het gevolg. Het bleef niet bij Tunesië. Jongeren in zo’n beetje de hele Arabische wereld herkenden de frustraties en het gebrek aan kansen van de jongeren in Tunesië. Dus ook zij gingen de straat op en eisten veranderingen en vaak het aftreden van de leider van hun land.

De bekendste hiervan zijn de opstanden in Egypte en momenteel in Libië. Heftige beelden hebben we gezien op en rondom het, inmiddels bekende, Tahrirplein, in Cairo. De beelden van gevechten tussen de rebellen en het leger van Khaddafi uit Libië zijn nog heftiger. Daarom ging de rest van de wereld zich ermee bemoeien. Frankrijk en Groot-Brittannië drongen aan op militaire acties. En die kwamen er. En zijn er nog steeds. Dagelijks worden Libische doelen gebombardeerd of beschoten en vechten de rebellen in de straten met het Libische leger.

En om eerlijk te zijn, ja dat is heel erg maar het wordt een beetje saai. Om elke avond opnieuw op het journaal beelden te zien van gevechten in weer dezelfde stad, bombardementen op weer dezelfde stad. Soms een andere stad, maar het verschil is toch niet te zien. De gevechten in Libië, ‘onze’ dagelijkse oorlog, gaan maar door en het einde is volgens mij nog lang niet in zicht. En dan heb je ook nog Syrië. Ook daar loopt het ontzettend uit de hand. Dagelijks heftige gevechten. Doden. Gewonden. Gevangen en vluchtelingen. Vreselijk. Heel erg vreselijk.

Ik volg nu al bijna en half jaar de Arabische Lente. En ik schaam me om dit te zeggen, maar het wordt dagelijkse kost om de nare beelden te zien en de hartverscheurende verhalen te lezen of te horen. Het is niet nieuw meer. Dus het komt minder hard aan en ik vind dat eigenlijk heel erg. Want in Syrië gebeuren terwijl jij dit leest één van de heftigste protesten sinds de Arabische Lente half december begon. Maar alléén omdat ze de zoveelste in de rij zijn doet het me veel minder dan de protesten die aan het begin van de Arabische Lente plaatsvonden. Dat is toch wrang. Logisch misschien, maar toch…

Heb jij dit ook? Maak jij je eigenlijk nog écht druk om Syrië? Laat het me weten! Want als ik niet de enige ben voel ik me misschien een heel klein beetje minder schuldig hierover.