woensdag 7 december 2011

Brazil: champion of late truth in Latin-America

International Justice Tribune, Wereldomroep (Radio Netherlands Worldwide)

Brazil is booming. The economy is expanding and the country is getting ready to host the Football World Cup in 2014 and the Olympics in 2016. But the Latin American giant has not even begun dealing with its dark past, ruled by a dictatorial military regime from 1964 until 1985. 27 years later, on November 18th, President Dilma Rousseff signed a law establishing a truth commission.
To read further: http://www.rnw.nl/international-justice/article/brazil-champion-late-truth-latin-america

zondag 13 november 2011

Voetbaldromen

Eén van de bekendste voetballers allertijden. Een held voor velen. Niet alleen in zijn eigen land, maar voor mensen over de héle wereld. Hier in Sao Paulo heeft hij een naar hem vernoemd voetbalveldje.
Ik heb het niet over Pelé. Niet over Romario. En ook niet over Ronaldo. Nee, ik heb het over Johan Cruijff.


Cruijff is natuurlijk niet alleen bekend om zijn doelpunten en manier van spelen. Hij heeft z´n eigen voetbaldoctrine ontwikkeld hoe je aanvallend en mooi voetbal speelt: totaalvoetbal. Totaalvoetbal is bijvoorbeeld: “Als wij de bal hebben kunnen zij niet scoren.” Of: “”Je moet altijd zorgen dat je een doelpunt meer scoort als de tegenstander.”

Cruijff is nog steeds bezig met voetbal. Hij beleeft op dit moment nieuwe avonturen bij Ajax en heeft ook zijn eigen stichting: de Cruijff Foundation.

De Cruijff Foundation verzorgt trapveldjes in buurten waar een goede plek om te voetballen ontbreekt. In Nederland zijn er in verschillende wijken zulke trapveldjes. Maar ze zijn ook te vinden in Marokko, Israel, Zuid-Afrika, Oeganda en sinds een jaar in Brazilië.
In Ermelino Matarazzo in Sao Paulo is een voetbalveldje met een puntgaaf geel logo in het midden; een officieel Cruijff Court.

Volgens Fernando, één van de trainers van het Cruijff Court, is de wachtlijst om er te mogen trainen erg lang. “We hebben nu 206 jongens en 26 meisjes die hier trainen”, zegt hij trots. “Ze trainen drie keer per week voor anderhalf uur.”Rafael, een dik jongetje van 12 jaar oud woont in deze wijk en veel van z’n schoolvriendjes staan vandaag ook op het trainingsveldje. “Ik heb al veel geleerd hier”, zegt hij terwijl hij naar de grond staart. Een beetje door z’n coach gedwongen geeft hij toe dat hem ook veel discipline en respect is bijgebracht. Op het veld, maar ook in z’n dagelijkse leven. “En hij is ook al veel gewicht kwijt geraakt”, zegt z’n coach terwijl Rafael terug naar het veld en z’n vriendjes rent.
Bruno, een andere coach, zegt dat het bijbrengen van respect een van de speerpunten van het project is. “We willen goede mensen van ze maken. De trainingen veranderen het gedrag van de jongens.” Als je bedenkt dat letterlijk elke jongen in Brazilië dezelfde heeft “de nieuwe Neymar worden”, begrijp je dat ze alles doen wat de coach zegt.

Neymar is DE nieuwe Braziliaanse voetbalster. Hij is pas 19 jaar oud en de populairste speler van Santos FC. Onlangs sloeg hij, of zijn club of managers, biedingen van Real Madrid en Santos af. Je kan zien hoe populair Neymar is aan het kapsel van de jongetjes op het veld. De helft van de jongetjes heeft zijn haar kort aan de zijkant en lang in het midden. Soms is het lange deel blond geverfd. Precies zoals Neymar het ook heeft!

Net zo populair en goed als Neymar worden mag dan wel hun droom zijn maar coach Bruno is er eerlijk over. “Hier hebben ze geen kans om profvoetballer te worden. Dan moeten ze naar een andere club.” Scouts komen niet naar het Cruijff Court en goed contact met hen is er niet. Wie er ook niet is en nooit geweest is, is Johan Cruijff zelf.

Als je een van de grootste voetballers ooit bent en je noemt een voetbalveld waar jonge kinderen getraind worden naar jezelf zijn de verwachtingen hoog. Het minste wat je dan kan doen is een bezoek brengen aan het veldje en de erg getalenteerde kinderen een stap verder proberen te brengen. Maar dat gebeurt niet op het Cruijff Court.
Het is een supermooi trainingsveld. In een wijk waar het trottoir uit losse delen bestaat, en de verf van de huizen bladdert is het hek rond het Cruijff Court strak in vrolijke kleuren geverfd. De coaches hebben een sportopleiding gedaan en elke dag is er lunch voor de kinderen. Maar het enige wat deze kinderen willen is een heel klein beetje hoop. Hoop op die ene superkleine kans om de nieuwe Neymar te worden. Maar ondanks de veelbelovende naam moet je voor die hoop niet op het Cruijff Court zijn...

vrijdag 4 november 2011

Hoe ik Marcel's droom kapot maakte

“So, you’re Lindy right?” Ik knik, geef Marcel een hand en, zoals gebruikelijk in Brazilië, één zoen op de wang. “Then you’re the one who kinda ruined my life…”

Marcel is een student uit Sao Paulo en samen met zijn studiegenootjes zal hij mij de komende twee weken helpen met mijn artikelen. Wat heb ik misdaan? Hoe kan ik bij iemand die ik net ontmoet heb zijn leven ruineren?  Ik kijk Marcel vragend aan maar gelukkig legt hij het meteen uit. “Het gaat over je mailtje over Amsterdam.”  Voor mijn reis naar Brazilië hebben Marcel en ik al veel gemaild. Sao Paulo is het gay-walhalla van Latijns Amerika en heeft de grootste en bekendste homogemeenschap van het continent. Tenminste dat was zo. Ook in Sao Paulo is er steeds meer geweld tegen homo’s en een gemeenteraadslid wil een straight-pride organiseren; als tegengeluid voor de jaarlijkse gay-pride. Hij vindt dat homo’s in Sau Paulo te vaak bevoordeelt worden.


“Kijk, hier in Sao Paulo kan ik eigenlijk niet zijn wie ik echt ben. Ik weet niet aan wie ik wel en niet kan vertellen dat ik homo ben. Daarom is het al járen mijn droom om in Amsterdam te gaan wonen! Daar maakt het niets uit en kan ik eindelijk zijn wie ik ben.”

Nu snap ik wat ik gedaan heb. .. In onze mailwisseling heb ik verteld dat Amsterdam ook niet meer ‘Gay-capital of the World’ is. En er in Nederland veel ophef is over homostellen die uit hun buurt weggepest worden. Daar vervloog z’n hoop en z’n droom. Ai…

Ik heb met hem te doen. Hij vertelt me dat het geweld en de straight-pride niet het enige is. Een bekende tv-priester houdt vaak preken over hoe slecht homoseksualiteit is en ook het populaire parlementslid Bolsonaro verzint van alles om homo’s  zwart te maken. Het volgende You-Tube filmpje is een speech van hem in het congres. Volgens Marcel verzint ie hier alles wat ie zegt en wil hij vooral populair worden met zijn uitspraken.
Zo zegt hij onder andere dat mannen met een stoornis (homoseksualiteit dus) op de juiste weg geholpen moeten worden, desnoods met klappen…

Samba!

Een klein cafeetje. Van de buitenkant niet als cafeetje te herkennen. Achter in de hoek zitten een paar oude mannetjes en een oud vrouwtje. Een gitaar, een Braziliaanse cavaquinho, een tamboerijn, een djembee en een microfoon. Er is ook een piano maar die is overduidelijk al jaren niet meer gebruikt waar ie voor bedoeld is en wordt nu als bijzettafeltje van de muzikanten gebruikt. De zanger ziet er uit als een oude Braziliaanse opa. Een getekend gezicht en een mond waarin je eigenlijk nog maar één tand verwacht. Hij lacht veel maar laat nooit z’n gebit, of waar dat zou moeten zijn, zien.
Hij kijkt me aan en gebaart dat we moeten gaan dansen. Dit tentje is dé perfecte samba-tent. Dus waarom  niet? Nou ja.. misschien omdat ik nog nooit de samba gedanst heb en geen flauw idee heb hoe het moet….  Jacqueline en haar vriendin  stellen me gerust. “You will be doing great!” Daar ben ik nog niet zo zeker van, maar om me gerust te stellen haalt Jacqueline een een cachaça voor me; een populair Braziliaans drankje.

De gitarist met zijn felwitte hoed en de vrouw met de djembee, die een beetje een scheef gezicht heeft, spelen stug door. De man met de cavaquinho, een soort ukele, loopt nog steeds rond, maar het publiek aankijken durft hij niet. Boven de band hangen schilderijtjes en uitaard een Jezusbeeldje.  De microfoon piept af en toe, maar de muziek is fantastisch.  Het is helemaal af. Jacqueline doet me voor hoe je samba danst. Ik sla de cachaça achterover, doe haar na en ga volledig op in de muziek. Die avond dans ik samba alsof ik nooit anders gedaan heb!





donderdag 29 september 2011

Bijzondere hobby: rugby

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!

Deze keer…
Naam: Ghislaine Lesage
Leeftijd: 24
Hobby: Rugby

Bijzondere hobby: Capoeira

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!
Deze keer…
Naam: Hanneke Andringa
Leeftijd: 23
Hobby: Capoeira

Bijzondere hobby: thaiboksen

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!

Deze keer…
Naam: Steffie van der Veen
Leeftijd: 19
Hobby: Thaiboksen

Bijzondere hobby: Sumoworstelen

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!
Deze keer…
Naam: Pieter Vroon
Leeftijd: 19 jaar
Hobby: Sumoworstelen

vrijdag 26 augustus 2011

Bijzondere hobby: Bobsleeen

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!


Deze keer…

Naam: Jannicke IJdens
Leeftijd: 23
Hobby: Bobsleeën

Bijzondere hobby: bowlen

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!

Deze keer…
Naam: Jonathan Visser
Leeftijd: 19
Hobby: Bowling

Losers uit Londen

10 augustus, Youngmindz
Londen brandt. Al vier dagen of eigenlijk nachten en het geweld is overgeslagen. Naar Liverpool, Manchester en Bristol, maar ook Leeds, Nottingham en Birmingham.  De relschoppers die dit doen zijn losers. Het zijn idioten, debielen en geen knip voor de neus waard.

“Als ik achttien ben ga ik voor twee maanden naar Afrika!”

Marisha is nét zesttien en nét terug uit Zuid-Afrika.  Zonder haar ouders, maar met een groep leeftijdsgenootjes heeft ze zeventien dagen het land, haar mensen en de cultuur verkend: “In één woord geweldig!”
Marisha is nog steeds helemaal onder de indruk van haar reis: “Ik had wel eens geld gegeven aan zielige dieren, maar nooit erbij stil gestaan om zoiets als dit te gaan doen.”

Bijzondere hobby: Wakeboarden

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!
Deze keer…
Naam: Maurice
Leeftijd: 23
Hobby: Wakeboarden

Bijzondere hobby: Goochelen

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!


Deze keer: goochelduo Magicfull!
Naam: Pieter Bosma en Matthias, oftewel Duo Magicfull
Leeftijd: 15
Hobby: Goochelen

Waarom wordt er niet ingegrepen in Syrie?

Het is al maanden onrustig in Syrië, maar de laatste tijd horen we er minder over. Toch gingen de protesten door en ook het neerslaan van protestanten en het intimideren van burgers. Sinds eind januari protesteren de Syriërs met gevaar voor eigen leven en eisen hervormingen. Volgens persbureau AFP zijn er sindsdien 3.000 Syriërs vermist en 12.000 burgers opgesloten: ongekend. De mensen blijven maar de straat op gaan en nog steeds grijpt de buitenwereld niet in.


Is dat niet raar, want in Libië is de NAVO toch ook bezig met een militaire interventie? De misdaden van het Syrische regime doen écht niet onder voor die van het Libische regime. Zeker niet. De afgelopen dagen werd de stad Hama met tanks binnengevallen. Waarom? Omdat er in de stad geprotesteerd werd tegen de regering van Bashar al Assad. Naar schatting kwamen hierbij honderdzestig mensen om het leven. Het is niet de eerste keer dat de Syrische regering ongenadig hard uithaalt naar protesterende burgers. De steden Homs en Daraa werden al eerder onder vuur genomen. In totaal zijn er nu zo’n 1600 mensen om het leven gekomen.

Vreselijk, maar de rest van de wereld doet maar weinig om het stoppen. Gister en vandaag kwam dan eindelijk de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties (VN) met spoed bijeen. Eindelijk gingen ze over Syrië praten en komen nu misschien met sancties. Tot nu toe vielen die sancties -acties van andere landen om de Syrische regering tegen te werken- wel mee. De Europese Unie (EU) heeft besloten dat Europese landen niet direct wapens aan Syrië mogen verkopen waarmee burgers worden aangevallen. Ook heeft de EU besloten om veel politici en andere belangrijke figuren die president Al-Assad steunen een reisverbod op te leggen. Dat was het wel zo’n beetje.

Nu is ingrijpen ook makkelijker gezegd dan gedaan. Militaire acties kosten onwijs veel geld. De Verenigde Staten hebben een groot geldprobleem door hun torenhoge schulden. Ook Europa heeft niet al te veel geld meer over na het steunen van Griekenland. Hier komt bij dat veel gevechtsvliegtuigen, -helikopters, wapens en natuurlijk soldaten al in Libië ingezet worden. Die kan je niet zomaar, zonder echt resultaat, weghalen en naar Syrië sturen. De strijd in Libië duurt maar voort en het einde is daar voorlopig niet in zicht.

Bovendien is Syrië militair binnenvallen geen appeltje-eitje. Het leger van Syrië is echt enorm groot en sterk bewapend. De kans dat zulke acties op een nog groter bloedbad uitlopen is zeker niet klein. In Syrië leven verschillende bevolkingsgroepen die nu door de onderdrukking van dictator Al-Assad bij elkaar gehouden worden. Als hij door het Westen wordt verdreven is de kans op een burgeroorlog groot.

Een combinatie van een onzekere uitkomst als het Westen ingrijpt en natuurlijk de torenhoge kosten ervan zorgen ervoor dat de Veiligheidsraad van de VN vandaag besloten heeft om niet militair in te grijpen. Wat vind jij? Heb je er begrip voor of of vind je dat het Westen de onderdrukte burgers moet proberen te helpen?

vrijdag 29 juli 2011

Idioot zoekt podium

 Youngmindz

Marco Borsato heeft een poliep. Jan Smit moet zijn winkel sluiten. Er komt géén reünie van Destiny’s Child. En Wesley Sneijder heeft een tatoeage van Yolanthe op zijn buik.


Het is non-nieuws. Eigenlijk gaat het nergens over en het interesseert me helemaal geen bal. Maar wat had ik graag gezien dat de kranten er vol van stonden afgelopen week. Dat Ferry Mingelen met een ernstige blik het nieuws over de poliep van Borsato mijn huiskamer deed binnenkomen. Dat Maarten van Rossem aanschoof bij Uitgesproken om er zijn licht over te laten schijnen. En dat de tatoeëerder van Sneijder eens flink door Clairy Polak aan de tand werd gevoeld. Vooruit, het Amerikaanse schuldenplafond, de honger in de hoorn van Afrika, of de schulden van Griekenland hadden ook gemogen…
Maar dat was allemaal niet het geval. Nee we werden (en worden) elke dag opnieuw lastig gevallen over het gestoorde gedachtegoed van een niet nader te benoemen Noor.

Deze man heeft, zoals iedereen weet, twee vreselijke terreuraanslagen gepleegd. Zoals inmiddels ook wel iedereen weet deed hij dit omdat hij een bepaalde boodschap heeft. En hij gehoord moet worden. Volgens hemzelf dan. Dus wat dacht deze idioot? Hmmm.. op Noorse opiniepagina’s en blogs word ik blijkbaar niet gehoord. Ik moet iets anders verzinnen. Laat ik eens een hoop jongeren neerknallen, misschien dat de wereld dan luistert!

En ja hoor.. de wereld luisterde… Massaal! Zijn 1500 pagina’s (!) tellende manifest is inmiddels door elk zichzelf respecterende krant, tijdschrift, of actualiteitenprogramma uitgeplozen. Anders hoor je er namelijk niet bij. Foto’s van deze terrorist in zijn zelfbedachte uniform sierden wereldwijd de voorpagina’s. En zijn filmpje, dat hij vlak voor zijn daad online plaatste, is volgens LiveLeak al bijna 100.000 keer bekeken… Zonder al die doden had er waarschijnlijk niemand naar het filmpje gekeken!
Begrijp me niet verkeerd.  Bericht alsjeblieft over de aanslagen, over alle onschuldige jonge mensen die de dood vonden. Over het verdriet van alle nabestaanden. De angst van de overlevenden.
Maar geef deze gek niet het podium waar hij letterlijk om vraagt. Want er zijn echt wel nog meer gekken op de wereld die ook gehoord willen worden. Die ook een podium zoeken. Laat dit nou geen voorbeeld voor hen zijn… En laat deze freak geen held worden voor andere gestoorden…

*in deze column is met opzet niet naar bepaalde personen, documenten of video’s gelinkt.*

dinsdag 12 juli 2011

Stem mij naar New York


Het ministerie van Buitenlandze Zaken zoekt een social-mediareporter die in september met hen meegaat naar de VN-top.
Help mij om zoveel mogelijk stemmen en reacties te halen!
Ga naar je facebook, 'like' Nederland en de VN en stem op mij!
Dat kan via deze link: http://www.facebook.com/NederlandendeVN?sk=app_153773201357777&app_data=item_29
Je kan nog tot en met donderdag op mij stemmen!

Ver weg van de bewoonde wereld

IS Online


“Kijk, dit is een CD-rom. Weet je eigenlijk hoe een computer werkt?” Edna  kon haar oren niet geloven. Toen ze net in Amsterdam woonde ging ze met haar Nederlandse vriend mee naar een feestje met zijn collega’s. …Goh, zo’n meisje uit Tanzania…Vast nog nooit een computer gezien. Ze leven daar toch in hutjes. Zonder stroom en ver weg van een waterput? “Dat is écht hoe iedereen hier over mij denkt!, zegt Edna verontwaardigd. Inmiddels woont ze al bijna twee jaar in Nederland en is van Amsterdam naar een rijtjeshuis in IJmuiden verhuist.  Vanavond is Edna op mijn feestje en hoopt op niet wéér dezelfde vooroordelen.

“Ach, nu ben ik er wel aan gewend hoor. Dat mensen denken dat ik dom en ondervoed ben omdat ik uit Afrika kom”, zegt ze lachend. “Maar wat heb ik die collega toen vervloekt, zeg!” Ze zucht. “Weetje, ik kan het mensen niet eens kwalijk nemen. Het enige wat jullie over Afrika horen gaat over honger of over oorlog. En als jullie dan naar Afrika gaan dan is het om vrijwilligerswerk doen. Met de beste bedoelingen, dat weet ik wel. Maar jullie beeld over Afrikanen wordt daarmee wel bevestigd! Ik kom gewoon uit een grote stad met hoge flats en dure kantoorgebouwen, hoor!” Shit, bedenk ik me, zelf heb ik me daar dus ook schuldig aan gemaakt hieraan toen ik twee jaar geleden op het Ghanese platteland ging wonen en vrijwilligerswerk ging doen… “Jullie denken dat alle Afrikanen in een hutje wonen, ver weg van de bewoonde wereld. Nou, dat is echt niet zo hoor!” Edna heeft natuurlijk wel gelijk. Afrika verstedelijkt veel sneller dan de rest van de wereld. Naar verwachting van het UNFPA zal de stedelijke bevolking van Afrika van 294 miljoen in 2000 verdubbelen tot 742 miljoen in 2030. Dan woont meer dan de helft van de Afrikanen in een grote stad. Toch blijven wij maar vasthouden aan het beeld van op het platteland levende Afrikanen.

Het feestje is inmiddels in volle gang. “Lindy kan ik zo even op je computer kijken hoelaat m’n trein vertrekt?” “Tuurlijk, maar weet je hoe internet werkt dan?”, antwoord ik. “Edna kijkt me fel aan, maar als ze m’n knipoog ziet schieten we allebei in de lach!

Droogte in Afrika

Youngmindz

Droogte in Oost-Afrika. Tjah, dat is er daar toch altijd, denk je misschien. Een beetje gelijk heb je dan ook. Maar de droogte die er nu is, is ongekend. Volgens de Vluchtelingenorganisatie van de VN, de UNHCR, is dit “de ergste humanitaire ramp in de wereld”. Het gaat om grote gebieden in Somalië, Kenia en Ethiopië. Dagelijks vluchten er duizenden mensen die vaak dagen en soms zelfs wekenlang onderweg zijn. Zonder voedsel. Met nauwelijks water.


Voor de ergste droogte sinds 60 jaar heeft de SHO gister een hulpactie op touw gezet. De SHO zijn de Samenwerkende HulpOrganisaties; een verzameling van 10 Nederlandse hulporganisaties.  Giro 555 is geopend. Iedereen die zijn of haar steentje bij wil dragen, kan hier een bedrag op storten. Een grotere actie om meer geld op te halen volgt nog.

Deze droogte is natuurlijk enorm slecht nieuws. Maar het “goede nieuws” is dat Nederlanders een vrijgevig volk zijn. Dat was vorige week in het nieuws. Het Amerikaanse Wall Street Journal liet een onderzoek doen. Daaruit bleek dat Nederlanders vaak aan goede doelen geven. Tweederde van de Nederlanders doet dat weleens. In onze buurlanden doet maar zo’n eenderde van de bevolking dat. We mogen dus best een beetje trots zijn op onszelf. Want als dit onderzoek klopt, kan de SHO dus aardig wat geld gaan besteden om de mensen die getroffen zijn door de droogte te helpen.
Maar hoe zit dat met ons? Met jongeren? Geven wij ook zo vaak of laten we onze ouders dat doen?
Zeg eens eerlijk. Hoeveel stop jij in de collectebus?

vrijdag 1 juli 2011

Stem mij naar New York


Het ministerie van Buitenlandze Zaken zoekt een social-mediareporter die in september met hen meegaat naar de VN-top.
Help mij om zoveel mogelijk stemmen en reacties te halen! Ga naar je facebook, 'like' Nederland en de VN en stem op mij!
Dat kan via deze link: http://www.facebook.com/NederlandendeVN?sk=app_153773201357777&app_data=item_29

Alvast bedankt!

dinsdag 28 juni 2011

De minister van Vrouwen- en Gezinszaken

Zaterdag 25 juni

IS Online

©www.haguejusticeportal.net
Het Rwanda-tribunaal heeft Pauline Nyiramasuhuko vrijdag veroordeeld voor genocide. Ze is de eerste vrouw ooit die door een internationaal hof veroordeeld is voor volkerenmoord. Nyiramasuhuko is voormalig minister van Vrouwen- en Gezinszaken in Rwanda. Ze zou hebben aangespoord tot massale verkrachtingen, als onderdeel van genocide en heeft levenslang gekregen.

Het meest opmerkelijk van de vreselijke misdaden die zij begaan heeft is dat Nyiramasuhuko als minister altijd opkwam voor vrouwen en het gezinsleven, maar dat zij tijdens de genocide in 1994 massale verkrachtingen aangemoedigde. De NOS schrijft dat zij het Rode Kruis voedsel liet uitdelen in het stadion van Butare. Duizenden wanhopige Tutsi's vluchtten naar het stadion. Het bleek een valstrik. De vrouwen werden van de mannen gescheiden, en naar het bos gebracht. "Voor jullie ze doden, moeten jullie ze verkrachten", zou de minister hebben gezegd. Daarna keek ze toe hoe Hutu-milities met machinegeweren en handgranaten de Tutsi-mannen in het stadion afmaakten.

Massale verkrachtingen. Eén van de wreedste oorlogsinstrumenten. Maar wat velen, en ook ik, zich afvragen is hoe nu juist een minister van Vrouwen- en Gezinszaken, een vrouw en zelf moeder notabene, hier toe op kan roepen…
Een rechtvaardiging ga ik hier zeker niet uit de doeken doen. Wel (een poging tot) een verklaring hoe dit kan.
Wat je bij genocides of andere grove mensenrechtenschendingen ziet is dat de vijand wordt “gedehumaniseerd”. Oftewel: Er wordt niet over hen als mensen gedacht en gepraat maar als iets minderwaardigs. Ongedierte, onkruid. De Joden waren “Untermenschen” en de Tutsi’s “Kakkerlakken”. En dus niet je vrienden, je buren, of je collega’s. Nee, wezens van een compleet andere soort. Een soort waar jijzelf vér boven staat. En dan wordt het iets minder lastig ze iets ergs aan te doen. Immers, het zijn toch maar “kakkerlakken”… en daar kan je maar beter vanaf zijn…

Het meest enge hiervan is dat, als dit blijkbaar zo werkt, ikzelf en ook jij dit ook zouden kunnen doen. Als de omstandigheden er maar naar zijn. Als een ‘andere’ groep mensen maar de beste baantjes krijgt, we weinig tot geen sociale vooruitgang zien, dit een tijdlang zo blijft en er dan politici zijn die ons opruien… Ik moet er niet aan denken, toch vrees ik dat ook Pauline Nyiramasuhuko het resultaat was van hoe ons menselijk brein nou eenmaal kán werken. Ook die van mij, en ook die van jou…

Beter een goede buur...

IS Online

Hosni Mubarak uit Egypte. Zine al-Abidine ben Ali uit Tunesië. En Jean-Claude Duvalier uit Haïti. Drie ex-presidenten met, op z'n zachtst gezegd, een niet al te smetteloos verleden. Er is echter nog een overeenkomst tussen de drie heren. Alledrie bezitten zij vastgoed in de chique omgeving van de Parijse Avenue Foch, dichtbij de Arc de Triomphe. Ze zijn niet de enige dubieuze (ex-) presidenten die een optrekje gevonden hebben in deze buurt. Tussen diplomaten en succesvolle zakenmensen bezitten nog wat oud-politici hier wat vastgoed. Teodoro Obiang Nguema Mbasogo bijvoorbeeld. Hij is sinds 1979 president van Equatoriaal-Guine en staat bekend om zijn harde opstelling naar politieke tegenstanders. Toch heeft ook hij een huisje bemachtigd in deze luxe wijk. Omar Bongo, de voormalige president van Gabon (1967 – 2009)en Afrika's langstzittende president ooit deed het nog beter. Bongo stond bekend om zijn autoritaire bewind en corrupte handelen. Mede hierdoor was hij één van de rijkste staatshoofden van de wereld. Meer dan geld genoeg dus voor de Avenue Foch. Letterlijk meer dan genoeg want hij investeerde in maar liefst 39 panden. Op het plattegrondje uit de Belgische ‘Standaard’ kun je zien wie er zo al vertoeven in deze wijk.


Maar zijn deze leiders eigenlijk leuke buren? Ik ging de wijk in en vroeg de bewoners wat ze van deze buren vinden en of ze ze eigenlijk wel kennen...
Een meisje dat in een parkje aan de Avenue Foch aan het lezen is heeft geen idee waar ik het over heb. “Hier?! Daar heb ik echt nog nooit van gehoord!” De mevrouw in een boekenwinkel misschien dan? “Tjah..zou kunnen. Mijn klanten stellen zich niet voor he?” In het bloemenwinkeltje weten ze misschien wel meer. De Aziatische eigenaresse spreekt echter geen Frans of Engels, dus spreek ik telefonisch met haar man. Hij weet dat Ben Ali een appartement in de buurt zou bezitten. Maar waar precies? Dat weet hij niet. En bloemen heeft hij nog nooit besteld...

Twee oude mannetjes staan op straat met elkaar te praten. Zij moéten de buurt goed kennen. Maar ze lachen een beetje als ik vraag naar de omstreden buurtbewoners. Ze hebben er nog nooit van gehoord. “Nee, echt niet”. “Weet u het zeker?”, vraag ik. Ze overleggen in het Arabisch. “Nee, echt niet...”

Huizen met hoge hekken en dure beveiligingssystemen. Hermetisch afgesloten. Maar jah, woont er dan een omstreden ex-president of gewoon een succesvolle zakenman? De buurtbewoners kunnen het me niet vertellen. Of ze wíllen het me niet vertellen. Dát kan ook!


woensdag 22 juni 2011

Wereldvluchtelingendag

Youngmindz

Gister, 20 juni, was het Wereldvluchtelingendag. Op deze dag staat de wereld stil bij de 15,4 miljoen vluchtelingen die er op dit moment ongeveer zijn. 15,4 miljoen! Dat is veel. Dat is bijna heel Nederland! 

Ons huidige kabinet wil iets doen aan de “massale toestroom” van vluchtelingen. Minister Leers van Immigratie en Asiel, gaat over het vluchtelingenbeleid van Nederland. In een toespraak die hij gister gaf zei hij: “Nederland kan betreft de opvang van vluchtelingen niet alle leed van de wereld aan.” Dat klinkt logisch, want natuurlijk kan een relatief klein land als Nederland dat niet.

Maar gister bracht de vluchtelingenorganisatie van de VN, de UNHCR, wat cijfers naar buiten. De meeste vluchtelingen worden in buurlanden opgevangen. Onze buurlanden, België en Duitsland, zorgen nou niet echt voor een massale toestroom van vluchtelingen. Nee, veel vluchtelingen komen uit Afghanistan, Irak en Somalië, of de Democratische Republiek Congo. Buurlanden van met name deze landen zijn de pineut als het gaat om de opvang van vluchtelingen. Denk bijvoorbeeld aan Pakistan, wat aan Afghanistan grenst. Slechts een paar procent van alle vluchtelingen in de wereld wordt in Nederland opgevangen.

Daarom vind ik de uitspraak van Leers dat Nederland niet ‘alle leed van de wereld aan kan’ erg overdreven. Natuurlijk moet je kritisch kijken naar mensen die als vluchteling naar Nederland willen komen, maar je kan het ook té kritisch doen. Wat vind jij? Moet Nederland inderdaad strenger worden bij het toelaten van vluchtelingen, zoals onze minister wil, of vind jij dat het wel wat soepeler kan?
Laat het hier weten!

21 juni, Youngmindz

Bijzondere hobby: triathlon

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!
Deze keer...



Naam: Diederik Scheltinga
Leeftijd: 25
Hobby: Triathlon


1. Waarom triathlon?

Diederik: “Toen ik een jaar of tien of elf was ging ik met m’n broertje hardlopen. Daarna ging ik nog even op voetbal maar daarmee had ik het snel gehad. Ik wilde weer gaan hardlopen, maar die vereniging was inmiddels verandert naar een duursportvereniging en daarom ging ik ook zwemmen en fietsen. M’n coach heeft me toen aangespoord mee te doen aan het Europees Kampioenschap. En ja, ik bleek er best goed in en daarna is het een soort verslaving geworden!”


2. Hoe vaak train je?

Diederik: “Ik ben nu vooral bezig met zwemmen. Het is best lastig om lang achter elkaar te trainen. Maar wat ik met fietsen vaak doe, is dat ik mensen in het hele land op zoek. Zo fiets ik bijvoorbeeld naar Breda. Ideale deal toch? Maar hier in de omgeving (Arnhem/Nijmegen, red.) kan je ook erg mooi fietsen trouwens!”


3. Waar heeft triathlon jou allemaal gebracht?

Diederik: “Nou, eerst Nederland natuurlijk. Daarna deed ik ook mee aan wedstrijden in België en belandde ik in een Duitse competitie. Vervolgens ging ik naar Engeland. Omdat ik daar won, mocht ik naar het WK op Hawaï. Dat noemen ze ook wel ‘Iron Man’. Op Hawaï leerde ik mensen kennen die me uitnodigden om bij hen in Nieuw-Zeeland te komen wonen en te trainen. Daar heb ik ook veel wedstrijden gedaan. Ik ben nog een tijdje terug geweest naar Hawaï en toen weer door naar Nieuw-Zeeland. Toen heb ik twee keer een erg goeie tijd neergezet. Daar ben ik echt zeer trots op! Tussendoor heb ik ook nog meegedaan aan ‘Hollandse Krijgers’ in Ethiopië, een tv-programma van Veronica.”

4. Je broertjes doen ook aan triathlon. Wie heeft wie overgehaald en wie is er nu de beste?

Diederik: “Haha, ja ik heb drie broertjes waarvan er twee ook aan triathlon doen. Mijn een na jongste broertje heeft me overgehaald. Hij deed al aan triathlon en toen ben ik het ook gaan doen. We trainen vaak samen, dat is wel erg leuk! Normaal gesproken is Evert beter, maar die is laatst over de kop gevlogen. Ik schrok me rot toen hij me dat vertelde! Eerst kon hij z’n benen niet bewegen, maar nu heeft ie alleen nog maar een gebroken sleutelbeen en alles komt weer goed, gelukkig! Dit jaar gaan we één wedstrijd met z’n drieën doen. Dat wordt spannend dus! Ik heb er erg veel zin in en we zullen wel zien wie er dan de beste is…”


5. Klinkt leuk met je sport de halve wereld over reizen, maar wat is de keerzijde hiervan?

Diederik: “Eh…die is er eigenlijk niet! Haha nee, het enige is de vraag hoe ik m’n geld verdien, maar als je met leuke mensen bent is dat het belangrijkste. De mensen in Nieuw-Zeeland waar ik verbleef waren echt super. Dat is een soort van mijn Zuidelijk halfrond familie geworden. Dat is superfijn, want zo had ik toch familie dichtbij. Ik ben wel als persoon veranderd en heb uiteraard veel meegemaakt. Op dit moment ben ik zo’n vier a vijf weken terug na bijna twee jaar weg te zijn geweest. Dus op dit moment zit ik echt in een cultuurschok!”


Ben of ken jij ook een opmerkelijke hobbyist? Stuur dan een mailtje naar mersiha@youngmindz.nl.

Bijzondere hobby: jongleren

Voetbal, hockey of dansen: typisch en het behoort tot de dagelijkse sleur. Een triatlon lopen, planking en strontvliegen verzamelen: opmerkelijk en je trekt er makkelijk volle zalen mee. In de rubriek ‘bijzondere hobby’s’ komen jongeren aan het woord met een bijzondere hobby. Des te ongewoner, des te beter!
Deze keer…

Naam: Nigel Voets
Leeftijd: 15
Hobby: Jongleren



1. Heb je voordat je begon met jongleren nog anderen dingen in het circus gedaan?

Nigel: “Nee, ik ben begonnen met jongleren. Circus vond ik altijd leuk, toen ik drie was ben ik voor het eerst naar het circus gegaan en daar zag ik een jongleur. Het eerste wat in mij opkwam was: ‘Dat wil ik ook!’ Vervolgens ben ik thuis gaan oefenen en vanaf mijn zesde tot en met mijn elfde zat ik in Rotterdam bij het jeugdcircus. Toen kwamen ook echt de optredens. Omdat ik daar niet zoveel meer leerde train ik nu inmiddels alweer vier jaar zelf elke dag drie uur.”


2. Hoe vaak en waar treed je op?
Nigel: “Meestal treed ik in Nederland op, want ik zit nog op school. Afgelopen kerst heb ik meegedaan aan een programma van de TROS waar ik een week verlof van school heb gekregen. Er was een circus in Genève en dat werd uitgezonden in verschillende landen. Verder heb ik ook meegedaan aan de eerste editie van Holland’s Got Talent en daarmee heb ik de halve finale bereikt. Veel mensen herkennen mij nu daarvan en het heeft me ook veel optredens opgeleverd! Vroeger trad ik vaak op met het staatscircus van Moskou in Nederland, maar zij zijn nu failliet.”


3. Wil je later in het circus werken?
Nigel: “Circus is echt mijn passie en jongleren mijn hobby dus ik wil hier heel graag mee doorgaan. Op dit moment ben ik bezig om mijzelf te onderscheiden, want er zijn natuurlijk meer jongleurs en daarom heb ik voor de stijl flamenco gekozen. Dáár wil ik echt mee doorbreken!”


4. Is het soms niet ontzettend saai achter de coulissen?
Nigel: “Nee. Iedereen heeft zijn of haar eigen caravan. Twee acts voor je eigen act ga je er heen waarna je een beetje gaat opwarmen. Gelukkig is het niet zo dat je de hele tijd wacht, dus dat is wel relaxed.”


5. Heb jij een groot voorbeeld in het jongleren?
Nigel: “Ja, Francis Brunn uit de jaren zestig, maar hij is al overleden. Wat hij doet is eigenlijk niet het jongleren van nu, maar alsnog vind ik het heel erg gaaf.”

Ben of ken jij ook een opmerkelijke hobbyist? Stuur dan een mailtje naar: mersiha@youngmindz.nl.

dinsdag 24 mei 2011

Onze dagelijkse oorlog

Youngmindz

De Arabische Lente begon op 17 december in Tunesië. Groenteverkoper Mohammed Bouazizi stak zichzelf in brand. Hij deed dit uit frustratie over zijn leven en omdat hij geen kansen had op een betere toekomst. Zijn frustraties deelde hij met veel jongeren in zijn land en een massale opstand was het gevolg. Het bleef niet bij Tunesië. Jongeren in zo’n beetje de hele Arabische wereld herkenden de frustraties en het gebrek aan kansen van de jongeren in Tunesië. Dus ook zij gingen de straat op en eisten veranderingen en vaak het aftreden van de leider van hun land.

De bekendste hiervan zijn de opstanden in Egypte en momenteel in Libië. Heftige beelden hebben we gezien op en rondom het, inmiddels bekende, Tahrirplein, in Cairo. De beelden van gevechten tussen de rebellen en het leger van Khaddafi uit Libië zijn nog heftiger. Daarom ging de rest van de wereld zich ermee bemoeien. Frankrijk en Groot-Brittannië drongen aan op militaire acties. En die kwamen er. En zijn er nog steeds. Dagelijks worden Libische doelen gebombardeerd of beschoten en vechten de rebellen in de straten met het Libische leger.

En om eerlijk te zijn, ja dat is heel erg maar het wordt een beetje saai. Om elke avond opnieuw op het journaal beelden te zien van gevechten in weer dezelfde stad, bombardementen op weer dezelfde stad. Soms een andere stad, maar het verschil is toch niet te zien. De gevechten in Libië, ‘onze’ dagelijkse oorlog, gaan maar door en het einde is volgens mij nog lang niet in zicht. En dan heb je ook nog Syrië. Ook daar loopt het ontzettend uit de hand. Dagelijks heftige gevechten. Doden. Gewonden. Gevangen en vluchtelingen. Vreselijk. Heel erg vreselijk.

Ik volg nu al bijna en half jaar de Arabische Lente. En ik schaam me om dit te zeggen, maar het wordt dagelijkse kost om de nare beelden te zien en de hartverscheurende verhalen te lezen of te horen. Het is niet nieuw meer. Dus het komt minder hard aan en ik vind dat eigenlijk heel erg. Want in Syrië gebeuren terwijl jij dit leest één van de heftigste protesten sinds de Arabische Lente half december begon. Maar alléén omdat ze de zoveelste in de rij zijn doet het me veel minder dan de protesten die aan het begin van de Arabische Lente plaatsvonden. Dat is toch wrang. Logisch misschien, maar toch…

Heb jij dit ook? Maak jij je eigenlijk nog écht druk om Syrië? Laat het me weten! Want als ik niet de enige ben voel ik me misschien een heel klein beetje minder schuldig hierover.

woensdag 18 mei 2011

Vierhonderacht uur

YoungMindz

Vierhonderdacht uur: dat is tweeënhalve week of zeventien dagen.  Belooft de fabrikant.  Het staat op de site. En de verkoper zegt het ook. “Mooi!”, dacht ik. Goeie deal! Doen dus…  Een paar klikken maar en het was al geregeld. Super blij was ik toen de postbode eindelijk mijn felbegeerde pakketje kwam brengen.  Een gestroomlijnd mooi  design. Erg makkelijk in het gebruik. En ja, natuurlijk die vierhonderdacht uur.


Een paar maanden later. Ik ken mijn smartphone als mijn broekzak of eigenlijk als mijn handtas, want zo’n Blackberry past nauwelijks in de zak van mijn spijkerbroek. De eerste euforie weg. Nee, niet vanwege het formaat. Dat is wel stijlvol en het past ook bij een smartphone. Maar die beloofde vierhonderdacht uur! Wat een onzin zeg… Tweeënhalve week zonder je Blackberry op te laden. Laat me niet lachen! Als je hem tweeënhalve week niet aanraakt en op je nachtkastje laat liggen, dan misschien. Maar zelfs dát geloof ik niet!

Een voorbeeldje. Gewoon een gemiddelde dag uit mijn leven. ’s Ochtends vroeg. De wakker gaat. In het donker probeer ik m’n Blackberry te pakken. Nog even snoozen. Vijf minuten later. Nog héél even snoozen dan…  ok, opstaan! Eerst even kijken of ik gisteravond en vannacht nog mail heb gekregen. Daarna het nieuws checken. Nu snel opstaan, douchen, aankleden en ontbijten. En ondertussen Facebook.  Of Twitter. Of allebei.  Op weg naar de trein om te werken of naar college te gaan. Foursquare doet mee.  Via Twitter even wat links bekijken die me interessant lijken. De treinreis vliegt voorbij zo.

M’n werk is best saai vandaag. Dus ik refresh m’n Facebook. En daarna kijk ik of er nog ‘breaking news’ is. Niets! Misschien valt er op Twitter nog wat te beleven… oh een mailtje. Even snel beantwoorden. Gelukkig, ik mag weer naar huis. Shit, vertraging met de trein. Even ‘9292’ checken hoe ik nu thuis kom. Wel zo makkelijk. Daarna bel ik een vriendin of we vanavond samen eten. Het gesprek duurt de hele treinreis. Zoals altijd.

Zo’n dag vreet energie. Niet voor mij. Voor m’n Blackberry. Maar m’n oplader zit standaard in het stopcontact. Geen probleem dus. Geen probleem? Wacht eens… dit was slechts één dag en geen zeventien zoals mij was beloofd! Ik moet m’n telefoon bijna elke avond opnieuw opladen. Dat is toch geen doen?!

zondag 1 mei 2011

Blood in the city


IS Online

Afgelopen vrijdag zat ik zoals vaker op internet te surfen. Via  Twitter werd ik overspoeld met meningen over de trouwjurk van Kate Middleton. Ook maakten veel mensen zich al op voor Koninginnenacht. Ik ging zelf ook alvast kijken waar de leukste bands zouden spelen en naar welk feest ik wilde gaan.
Toen viel mijn oog op een twitterbericht van Rosebell. Rosebell komt uit Uganda en ik ontmoette haar ongeveer een half jaar geleden in New York waar we beiden verslag deden van een VN-top. Die week trokken we vaak samen op en sindsdien houden contact via Facebook en Twitter.
Ze tweette: “Hearing bullets from my office in Kamwokya #walk2work” . Kamwokya is een wijk in Kampala en Walk2work een al meer dan twee weken durende campagne  van de Ugandese oppositie. Uit protest tegen de hoge benzineprijzen lopen zij naar hun werk. De overheid is het hier niet mee eens en pakt de oppositieleiders en demonstranten op.  Zachtzinnig gaat dit niet want de afgelopen dagen zijn hier al enkele doden bij gevallen.
Afgelopen vrijdag liep het compleet uit de hand. Oppositieleider Besigye die al twee keer opgepakt werd, was op borgtocht vrij. Donderdag werd hij op brute wijze opnieuw gearresteerd. Het raam van zijn auto werd ingegooid en van dichtbij werd hij met traangas uitgeschakeld. Hierna wordt hij ruw in een pick-up truck gegooid.



“More bullets in Kamwokya and we all duck under our tables #walk2work” luidt het volgende twitterbericht van Rosebell.  Zo’n beetje elke minuut stuurt Rosebell verontrustende berichten de wereld in.  Het schieten houdt niet op, lichamen liggen op straat, politiemensen worden verbrand of vermoord…
“Blood blood in the city!!! RT @bbandac:Iin Kyambogo people are killin police men with knives, journalists sent away. #walk2work”  Hierna moet ik helaas weer aan het werk en kan haar updates niet meer van minuut tot minuut volgen. De leukste bands en feestjes op Koninginnenacht heb ik ondertussen ook gevonden dus een paar uur later struin ik de vrijmarkt af en geniet van de vele bandjes in de stad. Mijn avond was super, maar hoe zou die van Rosebell zijn geweest?

dinsdag 19 april 2011

The true size of Africa

I just found this picture on the web and want to share it with you.
Click on this link for a full image

Er gaat niets boven de stad

Youngmindz

Ik ben opgegroeid in een klein en rustig dorpje. Eén supermarkt, één groenteman, één kledingwinkel, en één basisschool. In de zomer is het er heerlijk; lekker zwemmen in de natuurplassen in de polder of met je vriendinnen kamperen in de boomgaarden. In de winter kun je, als het weer meezit tenminste, lekker schaatsen! Iedereen kent er elkaar, het is er vertrouwd en bovendien supergezellig!

Maar een middelbare school was er niet. Een kroeg ook niet. Daar moest ik een half uur voor fietsen. “Dat is gezond”, vonden mijn ouders. “Dat is vermoeiend en ver”, vond ik. Daarom ging ik meteen nadat ik mijn diploma gehaald had in ‘De Grote Stad’ wonen. Kroegen op loopafstand, zoveel kledingwinkels dat ik aan een dag shoppen nauwelijks genoeg heb en zwemmen en schaatsen kan hier het hele jaar door! En oja, studeren kan ik er ook nog! Mn buren ken ik niet maar dat vind ik eigenlijk wel prima. Het is hier in de stad namelijk nóg gezelliger dan in het dorp waar ik vandaan kom!

M’n ouders wonen nog steeds in het dorp waar ik vandaan kom dus ik kom er nog regelmatig. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik daar zou wonen, maar ik zie genoeg oud-klasgenootjes die er nog steeds wonen. Voor mij gaat er niets boven het leven in de stad, maar wat vind jij? Woon jij liever in een dorp of in de stad?

maandag 4 april 2011

Een popidool…

IS Online

In de foyer van het Haagse Spuitheater wacht ik samen zo'n honderd andere studenten totdat we hem eindelijk ontmoeten. Een beetje spannend is het wel. Zo vaak krijg je niet de kans om hem in het echt te zien. Op de rij achter mij belt een opgelaten studente nog snel met vrienden: “You réálly have to come, we're gonna meet him!” Het wachten duurt nu wel erg lang. Eindelijk komt er iemand het podium op. “Hij is gearriveerd, maar moet nog een belangrijk telefoontje plegen. Nog tien minuten geduld dus...” Pfff... bekende mensen komen altijd te laat!

Dan beklimt hij eindelijk het podium: Luis Moreno-Ocampo. Wie? Moreno-Ocampo is de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof. En een ‘naam’ binnen het wereldje van mensenrechten, oorlog en internationaal strafrecht. Bijna nóóit geeft hij een lezing. Maar vanmiddag wel! En ik ben er bij…

Maar waar heeft deze man het dan over? Over veel dingen kan hij niets zeggen omdat hij er geen jurisdictie over heeft. Zoals waarom Bush niet vervolgd wordt voor misdaden in Irak. De VS zijn geen partij bij het Internationaal Strafhof. Aan Moreno-Ocampo vragen Bush te berechten zou volgens hem dus hetzelfde zijn als een Nederlandse rechter vragen om recht te spreken in Mongolië... Een ingestudeerde grap waarschijnlijk, maar kritiek op het Internationaal Strafhof wuift
hij zo makkelijk weg! Hetzelfde voor Iran. Waarom doet hij daar niets aan? “Ik kan niets doen, tenzij er een verwijzing van de VN Veiligheidsraad komt.” Het is de waarheid, maar het is ook wel makkelijk om alles meteen op anderen te schuiven.
Andere zaken waar hij wel over kan praten, vindt hij simpelweg “difficult”. Zoals het gevoel van slachtoffers als in lokale rechtspraak de lager gerangschikte daders vaak de doodstraf krijgen en de verantwoordelijke ‘masterminds’ van een slachting of genocide ‘slechts’ levenslang krijgen bij het Internationaal Strafhof. Hij zucht: ”Yeah, that’s difficult…”

De tijd vliegt voorbij! En als de masterclass met Moreno-Ocampo dan echt voorbij is en hij het podium afloopt, wordt hij belaagd door studenten. Iedereen wil hem nog wel wat vragen. Geen kritische vragen over de zaak tegen de Soedanese president Al-Bashir, geen kritische vragen over Libië. Nee, de studenten vragen heel andere dingen: “Can I please take a picture with you?”
Hij voelt zich een beetje opgelaten, maar gaat met iedereen op de foto. “Jeetje, hij lijkt net een popidool”, zegt een verbaasde journalist die naast me zit. “Natuurlijk!”, lach ik en ik druk snel mijn fototoestel in z’n handen om ook met het popidool op te foto te kunnen…

dinsdag 29 maart 2011

Cacao of olie

IS Online

Stel dat onze auto's op cacao rijden en dat koffie de wereldeconomie sterk beïnvloedt. Of dat de internationale media hun camera's 24uur per dag op Abidjan richten en dat de hele wereld daar dagelijks naar kijkt. Of stel dat Ivoriaanse vluchtelingen heel makkelijk in een bootje naar het Europese vaste land kunnen…

Zouden we dan ook een no-fly zone instellen? Zouden we dan ook ons leger inzetten om Nederlanders uit Ivoorkust te halen? Zouden we dan ook dagenlang aan de buis gekluisterd zitten? Zouden we dan ook opeens van steden waar we een paar weken eerder nog nooit van hadden gehoord weten of die in handen zijn van de oppositie of juist niet?

Of zouden de dagelijkse gevechten precies hetzelfde zijn? Zou de internationale gemeenschap nog steeds pijnlijk onzichtbaar zijn? En zou Ivoorkust nog steeds maar zelden de voorpagina’s halen?

En stel dat de buurlanden van Ivoorkust ook opeens onrustig worden na frauduleuze verkiezingen. Zouden we dan spreken van een ‘West-Afrikaanse lente’ of zouden we dan nog méér afhaken dan nu al het geval is omdat het ‘in Afrika toch altijd en overal oorlog is’?

De aandacht voor Libië is uiteraard terecht. Maar waarom is diezelfde aandacht er voor Ivoorkust niet?

maandag 28 maart 2011

Fuseren met Philips

IS Online

Ontwikkelingssamenwerking ligt onder vuur. De oud-directeur van Terre des Hommes wil (nog steeds) fuseren met Philips. Hoogleraar Hoebink stelt dat we door amateurs worden geregeerd. En studenten stellen kritische vragen. Wat is er toch aan de hand? Waarom is er zoveel kritiek en wat voor kansen biedt het bedrijfsleven voor de toekomst van ontwikkelingssamenwerking?


In een zaaltje in het centrum van Leiden wordt door studenten van Studentenvereniging SOL (Studentenvereniging Ontwikkelingssamenwerking Leiden) met elkaar en experts gediscussieerd. “We worden als het om ontwikkelingssamenwerking gaat geregeerd door amateurs”, zegt Paul Hoebink van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Hoebink weerlegt vele kritieken op ontwikkelingssamenwerking. De VVD, met eerst Hirsi Ali en later Boekestijn, noemt het OS-beleid mislukt. “Maar Nederlandse ontwikkelingshulp kan niet heel Afrika veranderen. Ontwikkelingshulp is op haar best een katalysator”, meent Hoebink. Hij is positief over wat ontwikkelingssamenwerking kan bereiken. “Met nieuwe methoden blijkt ook wetenschappelijk dat ontwikkelingssamenwerking effect heeft.” Toch is het debat in Nederland veel negatiever dan in Duitsland en Groot-Brittannië, waar het beleid volgens Hoebink meer toegespitst is op wat er in de wereld speelt. Hoe dit komt, wordt niet precies duidelijk.

Enfant Terrible

In een interview met Ron van Huizen (oud-directeur Terre des Hommes) door Marc Broere (hoofdredacteur Vice Versa) legt van Huizen uit dat die negatieve aandacht volgens hem komt omdat ontwikkelingssamenwerking een industrie is geworden. Bovendien is er weinig animo voor vernieuwingen. Broere zegt dat van Huizen ook toen hij nog directeur was al kritisch was over zijn eigen sector en noemt hem ‘het enfant terrible van de Nederlandse ontwikkelingssamenwerking’. Het enfant terrible is verantwoordelijk voor Johan Cruijffs’ betrokkenheid bij ontwikkelingssamenwerking. “Mijn opa en zijn stiefvader waren beiden terreinknecht bij Ajax. En zelf heb ik ook nog bij Ajax gespeeld…”, vertelt Ron van Huizen trots. Toen Cruijff zijn Johan Cruijff foundation oprichtte hielp van Huizen hem. “Notulen en besluiten maakte ik soms voor de vergadering al. Cruijff hoefde dan alleen te tekenen en kon weer over voetbal praten”, lacht van Huizen. Hij looft Cruijff over zijn gevoel voor mensen. Cruijff zat meteen op dezelfde golflengte met iédereen. “Ook in India waar niemand wist wie hij was…” Van Huizen vindt Cruijff, net als de hele voetballerij, een bedrijf.

Fuseren met Philips geen slecht idee
Maar ontwikkelingssamenwerking in combinatie met bedrijven roept traditioneel veel weerstand op. Van Huizen kan het weten. In 2004 zei hij: “Het zou mijn droom zijn als Terre des Hommes zou fuseren met Philips.” De commotie die na zijn uitspraak in de OS-sector ontstond heeft hij nooit begrepen. Een NGO heeft een andere insteek dan een commercieel bedrijf maar van Huizen ziet ook veel kansen in de door staatssecretaris Knapen gewenste samenwerking tussen de twee. De infrastructuur en kennis van een NGO en de producten die een bedrijf wil verkopen kun je goed aan elkaar koppelen.” Van Huizen ziet nog wel veel verbeteringen die mogelijk zijn. “Samenwerking met het bedrijfsleven is nu altijd ad hoc, zoals na de Tsunami. Er zijn geen langlopende contracten tussen NGO’s en het bedrijfsleven.” Nu het huidige kabinet meer nadruk wil leggen op het bedrijfsleven binnen ontwikkelingssamenwerking wordt zijn opmerking over Philips weer actueel. “Er wordt ook vaak gezegd dat NGO’s kunnen fuseren, dan vind ik mijn idee van fuseren met Philips nog geen slecht idee”, aldus van Huizen. “Als je onderdeel bent van het bedrijf moet Philips altijd rekening houden met de belangen van Terre des Hommes!”, legt de enthousiaste van Huizen uit.

Meer dan alleen bedrijfsleven
Antropoloog Harm van Oudenhoven benadrukt dat het bedrijfsleven niet zonder andere sectoren zoals onderwijs en een goed functionerend overheidsapparaat kan. In Nicaragua zette hij een cacaofabriek op. “Maar ik liep tegen erg veel muren op”, vertelt hij stoïcijns. Lokale wetgeving en belastingwetgeving kwamen soms totaal niet met elkaar overeen en het kostte hem veel moeite en geld om zijn bedrijf officieel te registreren. Ongeletterde en soms wereldvreemde arbeiders hielpen zijn bedrijf vaak ook niet zoals het had gekund.

Kortom: met alléén het bedrijfsleven red de ontwikkelingssamenwerking het niet. Andere sectoren blijven nodig om ontwikkelingssamenwerking, ook in de toekomst, effectief te laten blijven. Veel sprekers benadrukten dat kritische nieuwe geluiden en fris bloed nodig zijn in de sector. Aan kritische geluiden geen gebrek, dus wat dat betreft komt het misschien wel goed met de toekomst van ontwikkelingssamenwerking…

vrijdag 18 maart 2011

Vrouwen en kinderen eerst

"…Onschuldige kinderen en vrouwen zijn dan het slachtoffer." Ik luister naar een interview met Generaal buiten dienst Couzy op Radio 1. Hij vreest dat door, de inmiddels ingestelde, no-fly zone Libië zich tactisch zo opstelt dat het Westen kans loopt ongewild burgerdoelen te raken. Zo kan Gadaffi laten zien hoe wreed de buitenlandse mogendheden zijn. Couzy impliceert dat dat in het bijzonder erg zou zijn omdat vrouwen en kinderen dan slachtoffer kunnen worden.

Nu heeft Couzy enorm veel verstand van dergelijke conflictsituaties. Toch valt het me op dat, zoals vaker in zulke situaties, alléén vrouwen en kinderen onschuldig zijn. Zoals het oude adagiuim luidt: 'Vrouwen en kinderen eerst!'

Ten eerste is de tijd dat vrouwen zich per definitie niet in een oorlog mengen al lang voorbij, als die tijd al ooit bestaan heeft.
Ten tweede worden vrouwen door zo’n uitspraak weggezet als kwetsbare wezentjes. Mocht dit al zo zijn dan geldt dat niet voor álle vrouwen en verdienen ook de vrouwen voor wie dat wel geldt een positievere associatie.
Ten derde impliceert iemand die zoiets zegt dat mannen wel schuldig zijn. Anders zeg je wel onschuldige burgers...
Nu weet ik ook wel dat Couzy het niet zo bedoelt, maar zullen we voortaan gewoon 'onschuldige burgers' zeggen en niet meer 'onschuldige vrouwen'? Dat lijkt me beter. Voor vrouwen én mannen!

zaterdag 12 maart 2011

De eerste vrouw

5 maart 2011,


Afgelopen woensdag tijdens de provinciale verkiezingen zat ik op het stembureau. Na een lange dag, begon na sluiting van het stembureau, het zwaarste gedeelte; het tellen van alle stemmen.

Dat is een hele klus. Een foutje kan niet, dus alle wordt dubbel geteld. Alle stemmen in totaal, alle stemmen per partij, alle stemmen per lijsttrekker, en dan de voorkeursstemmen. Wat mij opviel tijdens het tellen va n de stemmen  was dat, in ieder geval op mijn stembureau in het centrum van Utrecht, erg veel stemmen waren voor de nummer 2 van D66. Uiteindelijk bleek de nummer twee zelfs meer stemmen te hebben gekregen dan de nummer een op de lijst van D66! Leuk voor die persoon en wat minder leuk voor de lijsttrekker. Maar ik was benieuwd hoe dit zou komen… Ik keek wat beter naar de kandidatenlijst. De lijsttrekker bleek een man te zijn en de nummer twee een vrouw.

Bewijzen heb ik natuurlijk niet, maar ik heb toch wel een zwaar vermoeden dat veel D66- kiezers  op de eerste vrouw op de lijst hebben gestemd. Vanwege haar geslacht dus en niet vanwege haar kwaliteiten. Maar waarom stemmen mensen op de eerste vrouw op de lijst? Daarmee bevestig je toch juist dat ze niet op de eerste plek stond. Als we écht iets willen veranderen hieraan moeten we niet vanaf de zijlijn, of vanuit het stemhokje, ons protest uiten. We moeten aan de slag. Ga voor die politieke functie, ga voor die topbaan! Doe het zelf want door stemmen op de eerste vrouw op de lijst weet de vrouw in kwestie nooit zeker of ze nou gekozen is omdat ze zo goed is of omdat ze vrouw is.
Heb jij vorige week ook op de eerste vrouw van jouw partij gestemd? Denk de volgende keer dan  nog eens na waarom je dit doet…